Het gebeurt niet vaak dat ik zo vaak in het ziekenhuis kom of contact heb met de oncoloog. Afgelopen twee weken maar liefst 7 keer.
Het begon met het zes-wekelijkse infuus om mijn botten sterker te houden. Een maandagochtendje in het ziekenhuis. Van dit infuus heb ik meestal weinig last, soms voel ik me iets grieperig. Deze keer was het wat pittiger. Ik kreeg hoge koorts tot wel 39°c. Na telefonisch contact met het ziekenhuis kreeg ik advies paracetamol te nemen. Gelukkig was de koorts dinsdags al een stuk lager en woensdag weg.
Kracht van gebed
Donderdags was m'n 3e ziekenhuis contact. Tijdens de laatste keer bloedprikken, bleken de leverwaardes en tumormarker hoger dan de keren ervoor. Daarom weer tijd voor een ct-scan en skeletscan. Daarvoor moesten we een ritje naar Sneek maken. Gelukkig stelde de oncoloog voor om de uitslag telefonisch te doen op vrijdag. Dus geen week wachten dit keer, gelukkig. Vrijdags zou ik om vijf uur worden gebeld. Spanning de hele dag, terwijl ik
Krimp
Om bijna zes uur kon ik niet langer wachten. Bang dat ik niet op de bellijst stond. Zelf naar het ziekenhuis gebeld en ik werd direct doorverbonden met de oncoloog. " kon je niet langer wachten?" was zijn eerste reactie 🤤. Nou idd.... Gelukkig had hij redelijk goed nieuws. Alle tumoren in de lever zijn kleiner geworden vergeleken met maart. Als voorbeeld worden er twee genoemd. De ene is van 31mm naar 24mm gegaan en een andere tumor is van 15 naar 9 mm gekrompen. Dat is heel mooi nieuws.
Botscan
Omdat ik in mijn lies een plek heb waar ik nu meer pijn heb, wordt er ook nog een botscan gemaakt met het nieuwe spect-ct-apparaat. Hiermee is beter te zien hoe actief de kanker is. Woensdag mochten we daarvoor weer naar Sneek toe. Voordat de scan gemaakt kan worden, wordt er een radioactief middel in gespoten. Dit moet drie uur inwerken. Gelukkig hadden we een eigen kamer waardoor Bas ondertussen kon werken
Voor deze scan moest ik ruim een half uur stil liggen. Eerst werd een scan van mijn hele lichaam gemaakt. Daarna draaide het vierkante gedeelte dat je op de foto ziet, heel langzaam om me heen en tot slot werd in het ronde deel van het apparaat een ct-scan gemaakt. Zó lang stil liggen is erg lastig. Er gaan steeds meer plekken zeer doen waardoor je wilt bewegen maar dat toch maar niet doet.
Donderdag mochten we weer een rit naar Sneek maken voor de uitslag. We hoorden de oncoloog al praten via de telefoon dat hij de foto's niet geopend kreeg.... niet zo netjes dat wij dat hoorden, terwijl we nog in de wachtkamer zaten. Na een paar minuten kwam hij ons halen, het was gelukt alleen..... de radioloog had nog niet naar de beelden gekeken en deze nog niet beoordeeld. Wat hij de oncoloog ziet, stelt hem gerust. Hij ziet geen donkere plekken in de lies. Donkere plekken wijzen op meer kanker-activiteit. Zeker weet hij het niet, daarom belt hij me vrijdag weer. Lekker is dat, nu weten we eigenlijk nog niks. Hadden ze wel wat eerder mogen bedenken. Dat had ons een rit naar Sneek gescheeld en dan had Bas gewoon door gekund met zijn werk.
Extra oxycodon
Vrijdag rond zes uur zou ik worden gebeld. Om vier uur gaat de telefoon al, de oncoloog. De radioloog ziet tóch wel kanker-activiteit in de lies. Er zijn nu twee opties, bestralen of eerst meer pijnmedicatie. Ik heb gekozen voor de laatste optie. Eerst meer pijnmedicatie en als dat onvoldoende werkt, kan ik alsnog kiezen voor bestraling.
Zo waren dit twee weken met wel heel veel ziekenhuisbezoeken of telefonisch contact. Ik hoop dat het de komende periode wat rustiger is. Ik ga door met chemo 13. We bidden dat deze chemo nog lang zijn werk mag blijven doen.
