Mozaïek van het leven

Vorige week maakte tijdens een workshop een mozaïek. Kleurtjes uitzoeken, tegeltjes knippen, passen en meten om tot een mooi geheel te komen. Ik begon met de oranje bloemen, daarna de groene stelen en tot

slot opvullen met blauw. Nu het af is moet ik alleen nog voegen.

Is ons leven niet net zoiets als een mozaïek. De oranje bloemen zouden kunnen staan voor mijn gezin. De groene stelen dragen de bloem. Zo dragen familie en vrienden ons, steunen ons en op hen kunnen we terug vallen. Zonder hen om ons heen zouden we knakken. En de blauwe tegeltjes kunnen symbool staan voor kennissen, gemeenteleden, collega's.  Alle mensen die wat verder weg staan maar wel zorgen voor een vulling in ons leven.
De verbindende factor met veel mensen is het geloof in God. Bij Hem mogen we onze angst en zorgen neerleggen.  Hij wil rust en kracht geven. God bindt samen zoals het cement de mozaïek stukjes verbindt.

Niet alleen 

Kanker heb ik ook niet alléén. Ik merk  hoe het invloed heeft op mijn gezin, familie en vrienden. Ik heb de kanker in mijn lichaam. Bij iedereen die me lief is, zit het misschien wel in hun hoofd. Als iets dat nooit weg is. Iets waarvan we weten dat ik daaraan zal sterven. Misschien is het nog wel moeilijker voor hen dan voor mij. Ze willen zo graag wat doen om het draaglijker te maken. Maar de chemo's, de medicijnen, de pijn dat is niet over te nemen. Al hebben ze vaak niet door dat hun hulp, aandacht en liefde het wel draaglijker maakt voor mij.
Zoals elk tegeltje een andere vorm heeft, zo gaat iedereen op een andere manier om met mijn ziekte. Voor de een is het makkelijk om er over te praten,  terwijl een ander niet goed raad weet met zijn of haar gevoelens.

Kanker heb ik niet alleen. Vergeet de mensen om me heen niet. Aandacht, een arm om hun schouder, een kaartje. Het doet mij goed. Ik krijg regelmatig kaartjes die alleen aan mij gericht zijn. Ik denk dat zij het net zo hard nodig hebben.

We zijn onderdeel van een mozaïek. We vullen elkaar aan, houden elkaar vast. Er zijn zoveel mensen om ons heen die aandacht en tijd geven. Die interesse tonen en vragen hoe het gaat.  Ik ervaar steeds meer hoe belangrijk het is om onderdeel van een mozaiek te zijn. Alleen zijn zou dit ziekteproces zo zwaar maken. Het dragen van deze oneerlijke ziekte doen we samen.

Storm

Wat een wind gister. Bomen die ontworteld werden, huizen en auto's met schade. Terwijl het op andere plekken relatief rustig bleef.

Is dat in ons leven niet net zo. Op sommige momenten stormt het en is er behoorlijke schade. Terwijl het op andere momenten rustig is. Bij de ene persoon lijkt de stormschade zich op te stapelen en een ander lijkt zonder kleerscheuren door de stormen te lopen. Zelf probeer ik niet te veel te kijken naar het leven van een ander. Nu stormt het bij ons maar wij hebben ook onze rustige momenten gehad.

Met de storm van gister moest ik denken

aan het lied "Hij is er bij". Daar gaat het over storm in je leven. "Soms brengt God de storm tot stilte, soms leidt Hij je er doorheen. Hoe het ook zij God is erbij." Zo ervaren wij het ook. Hoe graag we zouden willen dat God de storm stilt en genezing geeft, het geeft ons kracht om te weten dat Hij is er altijd bij. We gaan niet alleen.

Afgekeurd

Zoals de meesten weten, heb ik de afgelopen jaren met veel plezier en passie gewerkt bij Present Noordoostpolder. Wat was het gaaf om groepen vrijwilligers te laten ervaren wat ze kunnen betekenen voor een ander. Wat een mooie verbindingen en bruggen konden er worden geslagen. 

Afgelopen vrijdag en zaterdag was ik bij de landelijke Presentdagen. Collega's van de 74 andere stichtingen waren daar ook voor twee dagen vol inspiratie, leermomenten maar ook veel onderlinge ontontmoetingen. Het was fantastisch om daar te zijn. Een mooi moment om afscheid te nemen van heel veel collega's. En dat heb ik ook gedaan. Afscheid met een lach en een traan.

Werken lukt niet meer en mijn oncoloog geeft aan dat ik waarschijnlijk helemaal niet meer aan het werk zal kunnen. Afgelopen november is daarom het traject opgestart om vervroegd afgekeurd te worden. De bedrijfsarts heeft medische gegevens opgevraagd en aan de hand daarvan een advies voor het UWV geschreven. Veertien januari heb ik mijn IVA ( inkomensvoorziening volledig  arbeidsongeschikten) ingediend. Normaal wordt je na 2 jaar ziekte pas afgekeurd. Met IVA kan dat vervroegd worden.

Toen ik zaterdag terug kwam van de Presentdagen lag er een brief van het UWV. Mijn aanvraag is goedgekeurd en per 25 maart gaat de IVA in. Dit  kwam wel even binnen. Mijn hoofd weet dat het goed is maar mijn hart.....  Het is toch wel heftig en confronterend om zwart op wit te hebben dat je afgekeurd wordt. Het zal wel even duren voor ik dit een plekje heb kunnen geven.

Vervroegd afgekeurd. Het voelt een beetje of ik aan mijn pensioen begin. Pensioen is genieten van je tijd zonder verplichting van werken. Dat genieten gaan we zeker doen. 

Vrijwilligerswerk 

Niet meer kunnen werken, betekent niet dat ik niks meer kan. Van een actief leven naar behoorlijk passief is ook niks voor mij. Ik ben daarom begonnen met vrijwilligerswerk bij een verzorgingshuis.  Elke dinsdagmiddag komt het bewonerskoor bij elkaar.  Ik mag helpen bij het opzoeken van de liederen, samen zingen en bewoners terugbrengen naar hun kamer. Heb ik een slechte dag dan kan ik dit makkelijk afzeggen en gaat het zingen gewoon door.  Zulk vrijwilligerswerk kan ik doen en ik hoop het ook nog heel lang te mogen doen.  

Investeren in relaties

"We zouden het leuk vinden om een keer bij te kletsen maar...... zie jij dat nog wel zitten?" Regelmatig krijg ik deze vraag. Mijn antwoord is altijd.  "Lijkt me leuk om af te spreken."
Juist nu vind ik relaties belangrijk.  En wil ik graag investeren in relaties. Met familie, vrienden maar ook in relaties met bijvoorbeeld kennissen of oud-collega's.  Waarom?

Juist contact met anderen geeft me veel voldoening.  Ik ben gewoon Poulien gebleven. Kanker is er bij gekomen als onderdeel van mijn zijn. Een onderdeel dat behoorlijke invloed heeft door de bijwerkingen en moeheid. Mijn drive om er te zijn voor anderen, me zinvol in te zetten is niet veranderd. Door contacten met andere blijft mijn wereld groter. Thuis zitten is totaal niet mijn ding.  Daar haal ik weinig voldoening uit. Door moeheid ben ik veel meer aan huis gekluisterd.  Dan is bezoek of op bezoek gaan een heerlijke afleiding.

Kom dus rustig langs voor een kopje koffie of thee. Ik vind het leuk.

Ziek zijn betekent regelmatig afspraken in het ziekenhuis.  Afgelopen donderdag mocht ik op controle bij de dermatoloog voor mijn trombosebeen. Ze heeft weer een echo van mijn been gemaakt. Daar is op te zien dat de trombose kleiner is geworden en het bloed er weer langs kan stromen. Ik heb nieuwe kousen gekregen die ik de komende twee jaar moet dragen. Van die oerlelijke huidkleurige kousen. Nu in de winter is dat niet zo erg  maar van ' t zomer...... maar ja, ik heb weinig keus. Door het dragen van deze kousen is de kans op terugkeer van de trombose kleiner. Daar doe ik het dan maar voor.
In mijn rechterbeen hou ik ook behoorlijk vocht vast. Ik heb daarom voor beide benen zo'n super mooie sok gekregen.
Vandaag ben ik alweer halverwege de 5e chemokuur.  De bijwerkingen vallen gelukkig mee. Vooral moeheid en minder energie zijn de lastigste. Zeker omdat ik graag dingen blijf doen en me niet wil laten beperken door moeheid.  Dat blijft een zoeken naar de juiste balans.

Vanmorgen in de kerk zongen we

opwekking  770. Ik zal er zijn. Een lied waarbij ik het nooit droog kan houden. Wat een troost en bemoediging klink daar in. "Niets kan mij ooit scheiden van Jezus mijn Heer. Geen dood en geen leven, geen moeite of pijn. Ik zal eeuwig zingen, dicht bij U zijn"
Als ik dit zing is het zo dubbel. Ik wil nog lang niet sterven maar wat geeft het een troost dat het leven hier niet stopt maar eeuwig door gaat.  Dat geeft me rust en moed om deze onzekere weg te gaan.