Mozaïek van het leven

Vorige week maakte tijdens een workshop een mozaïek. Kleurtjes uitzoeken, tegeltjes knippen, passen en meten om tot een mooi geheel te komen. Ik begon met de oranje bloemen, daarna de groene stelen en tot

slot opvullen met blauw. Nu het af is moet ik alleen nog voegen.

Is ons leven niet net zoiets als een mozaïek. De oranje bloemen zouden kunnen staan voor mijn gezin. De groene stelen dragen de bloem. Zo dragen familie en vrienden ons, steunen ons en op hen kunnen we terug vallen. Zonder hen om ons heen zouden we knakken. En de blauwe tegeltjes kunnen symbool staan voor kennissen, gemeenteleden, collega's.  Alle mensen die wat verder weg staan maar wel zorgen voor een vulling in ons leven.
De verbindende factor met veel mensen is het geloof in God. Bij Hem mogen we onze angst en zorgen neerleggen.  Hij wil rust en kracht geven. God bindt samen zoals het cement de mozaïek stukjes verbindt.

Niet alleen 

Kanker heb ik ook niet alléén. Ik merk  hoe het invloed heeft op mijn gezin, familie en vrienden. Ik heb de kanker in mijn lichaam. Bij iedereen die me lief is, zit het misschien wel in hun hoofd. Als iets dat nooit weg is. Iets waarvan we weten dat ik daaraan zal sterven. Misschien is het nog wel moeilijker voor hen dan voor mij. Ze willen zo graag wat doen om het draaglijker te maken. Maar de chemo's, de medicijnen, de pijn dat is niet over te nemen. Al hebben ze vaak niet door dat hun hulp, aandacht en liefde het wel draaglijker maakt voor mij.
Zoals elk tegeltje een andere vorm heeft, zo gaat iedereen op een andere manier om met mijn ziekte. Voor de een is het makkelijk om er over te praten,  terwijl een ander niet goed raad weet met zijn of haar gevoelens.

Kanker heb ik niet alleen. Vergeet de mensen om me heen niet. Aandacht, een arm om hun schouder, een kaartje. Het doet mij goed. Ik krijg regelmatig kaartjes die alleen aan mij gericht zijn. Ik denk dat zij het net zo hard nodig hebben.

We zijn onderdeel van een mozaïek. We vullen elkaar aan, houden elkaar vast. Er zijn zoveel mensen om ons heen die aandacht en tijd geven. Die interesse tonen en vragen hoe het gaat.  Ik ervaar steeds meer hoe belangrijk het is om onderdeel van een mozaiek te zijn. Alleen zijn zou dit ziekteproces zo zwaar maken. Het dragen van deze oneerlijke ziekte doen we samen.