Ik voel me rot

Soms zijn er van die dagen.... dan begint de dag al met een traan. Nee niet met een traan maar met een stroom van tranen. Soms weet ik de reden niet. Vandaag is zo'n dag. En nu weet ik de reden van m'n verdriet heel goed. Vandaag, precies een jaar geleden, hoorden we het onverwachte maar

schokkende nieuws dat ik uitgezaaide kanker heb. Dat ik, menselijker wijs, niet meer  beter zal worden. Dat er wèl behandelingen zijn maar dat die alleen gericht zijn op verlenging en verlichting.

Wat is het afgelopen jaar een rollercoaster geweest.  Chemo die aansloeg,  hormoonkuur die niks deed. De tegenvaller dat ik wéér aan chemo moest beginnen. Bijwerkingen, weinig energie, niet meer kunnen werken, niet meer wekelijks oppassen (wat mis ik dat ontzettend).
Als ik het lijstje opschrijf zou je haast denken dat het allemaal negatief was dit afgelopen jaar. Maar gelukkig is dàt niet het gevoel dat overheerst. Als ik terugkijk zijn er zeker veel baalmomenten geweest. Hebben mijn emotie en tranen heel wat momenten gevuld. Maar gelukkig waren dit momenten en geen dagen. Na de tranen kwam er toch steeds weer zonneschijn.

Regelmatig zeggen mensen tegen me dat ik zo positief over kom. En gelukkig is dat ook hoe ik me meestal voel. Positief, proberen te genieten van de mooie dingen. Ik ben vooral God dankbaar dat Hij me die positiviteit geeft. Want dat komt zeker niet bij mezelf vandaan. Ik merk en ervaar dat er voor ons gebeden wordt. Dàt geeft me kracht en rust.
En wat zijn er ook veel mooie momenten geweest dit afgelopen jaar. Vakantie met het hele gezin, intense contacten met familie en vrienden, lieve mensen die kaartjes sturen, een bloemetje brengen. Geniet momenten  als de zon de kamer inschijnt, samen een film kijken of een spelletje spelen, een wandeling buiten.

Vandaag zullen de tranen vast nog wel eens stromen. Maar ik ga ook genieten van de zon en de natuur die ontluikt. Misschien eten we wel een 🍰 om deze eerste "kankerverjaardag" te "vieren". En ik hoop en bid dat er nog heel veel mogen volgen.