Sporten voor een onderzoek

Gistermiddag hadden Bas en ik een lange middag in het UMC Utrecht.  Ik heb me aangemeld om mee te doen aan een studie.  In deze studie kijken ze wat het effect van

sporten en bewegen is bij uitgezaaide borstkanker. Het is een internationale studie waaraan ook mensen in o.a.  Australië, Zweden en Frankrijk 

Voor deze studie wordt de groep in tweeën gedeeld. De ene groep gaat 6 maanden lang, twee keer per week onder begeleiding van een fysiotherapeut sporten. En daarna 3 maanden één keer per week begeleid en één keer per week zelfstandig aan de slag. De andere vijf dagen moet je minimaal een half uur per dag bewegen. De controlegroep moet zelfstandig minimaal 150 minuten per week bewegen.

5 cm gekrompen 

Gister was de 0-meting voor dit onderzoek. De diëtist bepaalde mijn lichaamssamenstelling, ze hebben me gewogen en lengte gemeten. Ik ben gewoon  5 cm gekrompen 😣, waarschijnlijk door de verzakte ruggenwervel. 

Ik moest 3 buisjes bloed afstaan. Dat was leuk.  Ik kwam de prikkamer in en heb direct maar gezegd dat ik heel moeilijk te prikken ben. Zat er een jong grietje dat examen moest doen 🤔. Gelukkig voor haar werd ik doorgestuurd naar een collega. Die collega dacht dat ze het wel even zou doen. Kloppen op mijn armen, voelen...... na een tijdje dacht ze een geschikte ader te hebben. Nee dus, een paar druppels bloed en toen stopte het weer. Een andere collega erbij. Mijn beide armen werden weer uitgebreid bekeken en bevoeld. Een ader op mijn linkerhand stond haar wel aan. En zo waar, er kwam bloed, niet snel maar gelukkig genoeg om 3 buisjes te vullen. Deze worden opgestuurd naar Stockholm waar het bloedonderzoek voor de studie wordt gedaan.

In de gang stond de onderzoekster al op me te wachten, het duurde wel lang. Ze had Bas naar een werkplek gebracht zodat hij deze middag gewoon aan het werk kon. Wij gingen ook naar dit kantoor waar ik een hele rits vragenlijsten mocht invullen.

Fitbit

Om bij te houden hoe actief je bent, krijgt elke deelnemer  aan het onderzoek een fitbit. Dat is een soort  horloge waar het aantal stappen  dat je zet wordt bijgehouden, je hartslag wordt gemeten etc. Op de telefoon zit een app waarmee je ook andere activiteiten kunt vastleggen zoals lopen of fietsen. 

Een tweede onderzoekster kwam om te helpen dit te installeren en goed in te stellen. Om de zoveel tijd worden de opgeslagen gegevens uitgelezen voor het onderzoek. Dit kunnen ze op afstand doen.

Daarna op  naar het volgende onderdeel, een sporttest. Evenwicht, hoeveel kracht ik in mijn handen heb, twee verschillende fietstesten, motoriek.

Yes!!!

En tot slot het belangrijkste van deze dag. In welke groep ben ik ingeloot. Mijn voorkeur gaat uit naar de sportgroep. Een stok achter de deur en 9 maanden begeleid sporten, lijken mij wel wat.  En yes!!!! Ik ben ingeloot in de sportgroep. De onderzoekster gaat een  fysio met oncologie aantekening voor mij zoeken in Emmeloord, er schijnen er verschillende te zijn. Zodra dat rond is, kan ik beginnen met sporten. En nu kan ik al beginnen met dagelijks  bewegen, wandelen of fietsen. 

Ik heb er zin in! Het is leuk om aan dit onderzoek mee te werken maar voor mezelf hoop ik ook dat ik daardoor meer energie krijg en beter in mijn vel kom te zitten. Wil jij ook meer bewegen? Ik zou het leuk vinden om samen te wandelen of te fietsen, bijvoorbeeld een keer per week of per twee weken. Lijkt dit jouw ook wat, laat het me weten.

Voor het onderzoek moet ik over 3 en 6 maanden een keer terug naar Utrecht waar dezelfde test en onderzoeken dan weer worden gedaan. Na 9 maanden stopt het onderzoek  en moet ik nog een vragenlijst invullen.

Na een hele lang middag (van 13.30-17.45 uur) stapten we weer in de auto naar huis. Wat heb ik het getroffen met Bas die met me meegaat naar bijna elk onderzoek of afspraak. Wat vind ik dat ontzettend fijn.

Nu ik toch een blog schrijf zo vlak voor de feestdagen. Wij wensen jullie hele fijne kerstdagen en Gods zegen voor  2021. Wat de toekomst ook brengt, Gods hand geleidt ons.

We hopen dat 2021 een wat normaler jaar wordt en we snel van de corona afzijn. Stay safe en let een beetje op elkaar. 

We eten taart

 4 november 2019, al weer ruim een jaar geleden, slikte ik m'n eerste chemopillen. En wat doen die pillen goed hun werk. Nog steeds slik ik ze en ik ben nu bezig met kuur 16. Aan het eind van deze week heb ik in totaal 1792 chemopillen geslikt, wat een aantal. 

Ct-scan

Vorige week mocht ik weer op komen draven voor een fotoshoot. Ongelooflijk hoeveel foto's ze in 5 minuten kunnen maken. Allemaal digitaal in zwart-wit. Gelukkig zijn er in het ziekenhuis radiologen die veel informatie uit deze foto's kunnen halen. Die informatie kregen wij vandaag van de oncoloog. 

Op alle fronten is er verbetering te zien. De tumoren in de lever zijn weer verder geslonken en 1 tumor is gewoon niet meer te zíen,  wauw.... Vocht dat in de buikholte zat is weg. Wat zijn we hier blij mee en dankbaar voor. 

De chemokuren zijn best pittig en ik merk dat mijn conditie minder wordt, maar zo'n uitslag doet ons weer beseffen waarvoor we dit doen. Het geeft ook moed en kracht om door te blijven gaan met deze chemo.  

Bloedwaarden verbeteren

Ook aan de bloedwaarden is goed te zien dat er veel verbetering is. Een jaar geleden was één van de leverwaardes 2603 en die staat nu op 167. De tumormarker was toen 2805 en is gedaald naar 361. Een tumormarker is een eiwit, als de waarde hiervan verhoogd is, kan dit duiden op borstkanker. Als de tumormarker daalt, kan je zien dat een behandeling aanslaat.

Vanavond eten we taart. Zo'n mooie uitslag is het waard om extra te vieren. Zo'n uitslag is één van de redenen tot dankbaarheid. 

Je ziet er goed uit

 Mijn laatste blog is al weer eventjes geleden. Hoog tijd voor een update. 

Als ik even niet schrijf, betekent dit dat er weinig nieuws te vertellen is. En dat is natuurlijk mooi. Deze week zit ik weer in een rustweek. Een week zonder chemo. Mijn lichaam krijgt de kans om weer wat bij te komen.

Laatst vroeg iemand me hoe dat zit met mijn chemo, hoe vaak ik nog moet. Ik snap deze vraag heel goed. Meestal hoor je dat iemand een x-aantal chemokuren krijgt en dat het daarna klaar is. Met de kuren die ik krijg, is dat wat anders. Ik blijf dit gebruiken zolang het z'n werk doet en zolang de bijwerkingen te doen zijn. In november ben ik een jaar bezig met deze chemo. Ik moet twee weken dagelijks chemopillen slikken en daarna volgt een rustweek. In deze rustweek laat ik bloedprikken en een dag later spreek ik de oncoloog. Gister mochten we weer naar hem toe en ik vond het erg spannend. Maar gelukkig had hij goed nieuws. De bloedwaarden waren stabiel en sommigen zelfs iets gedaald. Erg fijn, nu kan ik maandag met kuur 16 beginnen. Daar zijn we blij mee en God dankbaar voor.

Moe

De bijwerking waar ik het meest last van heb, is vermoeidheid. Ik voel me de hele dag
moe. Even een middagdutje doen helpt ook niet om dit weg te krijgen. Als ik zó moe ben, is het ook lastig om bezig te zijn en dingen te ondernemen. Toch probeer ik elke dag even naar buiten te gaan. Een stukje lopen of fietsen want lichamelijk bezig zijn, is met deze vermoeidheid wel belangrijk.

Gelukkig valt het verder qua bijwerkingen nog heel erg mee gelukkig. Ik hoop dat ik nog lang door kan met deze kuren. Dit geeft me extra tijd en daar ben ik ontzettend blij en dankbaar voor.  

Als je hoort dat je niet meer beter zult worden, denk je snel dat je binnen afzienbare tijd zult overlijden. Gelukkig hoeft dat niet zo te zijn. Als de behandelingen aanslaan, kan iemand met uitgezaaide kanker nog best lang leven.

Ik hoor vaak 'wat zie je er goed uit'. Ik ben blij dat je aan de buitenkant niet ziet wat er woekert van binnen. Dat maakt het voor mij makkelijker om naar buiten te gaan. En ook al voel ik me vreselijk moe, je zult dat niet zo snel zíen. 

Bezoek

Ik merk dat sinds dit voorjaar corona ons land in z'n greep houdt, ik minder mensen zie. Ik snap dat iedereen voorzichtig is, zeker met mijn kwetsbare gezondheid. Ik mis die contacten best wel. Gelukkig hebben wij een ruime woonkamer, dus mocht je zin hebben in een kopje koffie/thee, je bent van harte welkom

Emdr 

Een van de bijwerkingen van chemo is misselijkheid. Ik heb daar wel heel veel last van. Ik heb verschillende medicijnen geprobeerd en er is er maar één die goed werkt, Dexametason.  Ondanks de vervelende bijwerkingen, slik ik dit nu in een hele lage dosering. Het is kiezen tussen twee kwaden, of misselijk zijn, of de bijwerkingen van de Dexametason voor lief nemen. Mijn gezicht begint nu al weer wat voller te worden. Dat is een bijwerking die het meest zichtbaar is.

Maar de misselijkheid komt niet alleen van de chemo. Rond uitslagen heb ik er ook last van. Dat is dus meer psychisch. Op aanraden van een goede vriendin, die therapeut is, ben ik begonnen met emdr. Tijdens de intake kwam duidelijk naar voren dat ik best veel angst voel. Angst om wat gaat komen, het zwaard van damocles, de onzekerheid over elke scan of bloeduitslag. Tijdens de emdr moet je terugdenken aan de schokkende ervaring. In mijn geval het moment dat ik hoorde dat ik nooit meer beter zou worden. Door piepjes, volgen van haar bewegende vinger en klopjes op je knieën,  zorgt ze voor afleiding terwijl je terug denkt. Deze combinatie brengt een stroom aan gedachten en beelden op gang. En dit zou moeten helpen bij de verwerking van de schokkende ervaring. Ik hoop dat deze therapie me gaat helpen om rond uitslagen minder gespannen en minder misselijk te zijn.

   

Twee weken, zeven keer ziekenhuiscontact

Het gebeurt niet vaak dat ik zo vaak in het ziekenhuis kom of contact heb met de oncoloog. Afgelopen twee weken maar liefst 7 keer. 

Het begon met het zes-wekelijkse infuus om mijn botten sterker te houden. Een maandagochtendje in het ziekenhuis. Van dit infuus heb ik meestal weinig last, soms voel ik me iets grieperig. Deze keer was het wat pittiger. Ik kreeg hoge koorts tot wel 39°c. Na telefonisch contact met het ziekenhuis kreeg ik advies paracetamol te nemen. Gelukkig was de koorts dinsdags al een stuk lager en woensdag weg.

Kracht van gebed

Donderdags was m'n 3e ziekenhuis contact. Tijdens de laatste keer bloedprikken, bleken de leverwaardes en tumormarker hoger dan de keren ervoor.  Daarom weer tijd voor een ct-scan en skeletscan. Daarvoor moesten we een ritje naar Sneek maken. Gelukkig stelde de oncoloog voor om de uitslag telefonisch te doen op vrijdag. Dus geen week wachten dit keer, gelukkig. Vrijdags zou ik om vijf uur worden gebeld. Spanning de hele dag, terwijl ik

in de week daarvoor juist heel ontspannen was. Dat is zo bijzonder om te ervaren, hoe ik rust krijg van God.  Al die mensen die voor ons bidden, ik merk dat écht.

Krimp

Om bijna zes uur kon ik niet langer wachten. Bang dat ik niet op de bellijst stond. Zelf naar het ziekenhuis gebeld en ik werd direct doorverbonden met de oncoloog. " kon je niet langer wachten?" was zijn eerste reactie 🤤. Nou idd.... Gelukkig had hij redelijk goed nieuws. Alle tumoren in de lever zijn kleiner geworden vergeleken met maart. Als voorbeeld worden er twee genoemd. De ene is van 31mm naar 24mm gegaan en een andere tumor is van 15 naar 9 mm gekrompen. Dat is heel mooi nieuws.

Botscan

Omdat ik in mijn lies een plek heb waar ik nu meer pijn heb, wordt er ook nog een botscan gemaakt met het nieuwe spect-ct-apparaat. Hiermee is beter te zien hoe actief de kanker is. Woensdag mochten we daarvoor weer naar Sneek toe. Voordat de scan gemaakt kan worden, wordt er een radioactief middel in gespoten. Dit moet drie uur inwerken.  Gelukkig hadden we een eigen kamer waardoor Bas ondertussen kon werken

en ik een middagdutje kon doen. 

Voor deze scan moest ik ruim een half uur stil liggen. Eerst werd een scan van mijn hele lichaam gemaakt. Daarna draaide het vierkante gedeelte dat je op de foto ziet,  heel langzaam om me heen en tot slot werd in het ronde deel van het apparaat een ct-scan gemaakt. Zó lang stil liggen is erg lastig. Er gaan steeds meer plekken zeer doen waardoor je wilt bewegen maar dat toch maar niet doet.

Donderdag mochten we weer een rit naar Sneek maken voor de uitslag. We hoorden de oncoloog al praten via de telefoon dat hij de foto's niet geopend kreeg.... niet zo netjes dat wij dat hoorden, terwijl we nog in de wachtkamer zaten. Na een paar minuten kwam hij ons halen, het was gelukt alleen..... de radioloog had nog niet naar de beelden gekeken en deze nog niet beoordeeld. Wat hij de oncoloog ziet, stelt hem gerust. Hij ziet geen donkere plekken in de lies. Donkere plekken wijzen op meer kanker-activiteit. Zeker weet hij het niet, daarom belt hij me vrijdag weer. Lekker is dat, nu weten we eigenlijk nog niks. Hadden ze wel wat eerder mogen bedenken. Dat had ons een rit naar Sneek gescheeld en dan had Bas gewoon door gekund met zijn werk.

Extra oxycodon

Vrijdag rond zes uur zou ik worden gebeld. Om vier uur gaat de telefoon al, de oncoloog. De radioloog ziet tóch wel kanker-activiteit in de lies. Er zijn nu twee opties, bestralen of eerst meer pijnmedicatie. Ik heb gekozen voor de laatste optie. Eerst meer pijnmedicatie en als dat onvoldoende werkt, kan ik alsnog kiezen voor bestraling. 

Zo waren dit twee weken met wel heel veel ziekenhuisbezoeken of telefonisch contact. Ik hoop dat het de komende periode wat rustiger is. Ik ga door met chemo 13. We bidden dat deze chemo nog lang zijn werk mag blijven doen.

Vakantie heerlijk maar wietolietest mislukt

Vakantie. Dit jaar helaas niet naar Italië.  We hadden ons er op verheugd maar door de corona durfden we het niet aan. Gelukkig heeft Nederland ook mooie plekjes en hebben we een heerlijke camping gevonden aan het Veersemeer in Zeeland. Lekker dicht bij het meer waar Bas en de jongens heerlijk konden surfen maar ook vlak bij de zee. Een mooie afwisselende omgeving. Twee weken even niks moeten en heerlijk niksen. Maar  vooral ook  even een paar weken geen chemo. Bijkomen en genieten. 

Zeeland

En genoten hebben we. Ik had gehoopt dat mijn energie weer behoorlijk op peil zou zijn. Dat viel helaas wel tegen maar we hebben ons er niet door laten hinderen. We zijn lekker op pad geweest. Hebben het nodige ondernomen en hebben vooral heerlijk vakantie gevierd. Zelfs dochter Sanne is nog een paar dagen langs geweest. Kleinzoon Bryan sliep bij ons in de caravan en Sanne kon overnachten bij mijn zus die op een half uurtje rijden  van de camping woont. Gezellig.... en de tranen van Bryan bij het naar huis gaan, zeggen genoeg over hoe hij heeft genoten.

Wietolie mislukt

Terug van vakantie was het na 4 heerlijke weken zonder chemo toch echt tijd om weer te beginnen. Spannend, ik zou ook gaan beginnen met wietolie. En helaas, de test is mislukt. Direct de eerste dag was ik al zo ontzettend misselijk en aan het overgeven. Dag 2 heb ik het proberen vol te houden maar tussen de  middag was ik er klaar mee. Continu misselijk, alleen kunnen liggen, nee...... dat heb ik er niet voor over. Ik heb weer Dexametason genomen. Op advies van het ziekenhuis zelfs een behoorlijk hoge dosis om mijn lichaam weer tot rust te brengen.  

Gelukkig helpt de Dexametason zo goed dat ik me nu weer mens voel en weer wat dingen op een dag kan ondernemen. En hoe nu verder?

De Dexametason wil ik langzaam afbouwen, kijken hoever ik kom. En daarbij wil ik weer wat meer cbd-olie gaan slikken. Kijken of ik hier een goede balans in kan krijgen. Zo blijft het toch elke keer zoeken naar wat wel en niet helpt of werkt.  

Hoe is de test met cbd verlopen

Chemokuur 11 zit er op. Een kuur waar ik zou testen of ik zonder dexametason, tegen de misselijkheid, kon. 

Ik ben vol goede moed begonnen met drie keer per dag, twee druppeltjes cbd-olie. Al snel bleek dit niet genoeg, ik voelde me toch misselijk. Met de cbd moet je zelf uitproberen wat de juiste dosering is. Ik heb het opgehoogd naar drie keer vijf druppeltjes. Toen ging het beter. Al heb ik wel regelmatig een raar gevoel in m'n buik gehad. Soms zo erg dat ik écht even moest gaan liggen, dan zakte het ook redelijk snel af.

Positief

Terugkijkend op deze twee weken ben ik redelijk positief. Vooral positief is dat ik veel beter slaap en meer energie heb. Dat zijn prettige bijkomstigheden.

Maar de misselijkheid is niet zo ver weg dat dit genoeg is om me prettig te voelen. De volgende chemokuur wil ik deze test daarom uitbreiden en de echte wietolie gaan gebruiken. In Den Haag zit een apotheek waar dit te krijgen is. Ik ga mijn oncoloog vragen een recept voor te schrijven voor de medicinale wietolie. Ik hoop dat dit in combinatie met de cbd genoeg gaat helpen.

Ik vind het wel spannend en een hele stap om wietolie gaan gebruiken. In wietolie zit wel thc waar je high van kan worden. Bij een lage dosering schijnt die kans klein te zijn.

Wietolie

Ik vind het een hele stap om middelen te gebruiken die verslavend kunnen zijn of waar ik high van zou kunnen worden. Het idee vind ik gewoon raar. Maar de medicijnen die ik nu gebruik tegen de pijn zijn ook zwaar verslavend 🙄. Ik ga het gewoon proberen.

Maar nu eerst even 4 weken zonder chemokuren. Vier weken om bij te komen. Vooral m'n voeten kunnen dat goed gebruiken. Een vervelende bijwerking van deze chemo is, dat de huid van je voeten en handen dun wordt en grote kloven krijgt. Dat ging tot nu toe redelijk alleen mijn voeten krijg ik wel meer last van.

Gods geliefde kind

Wat ik in deze periode van ziek zijn zo bijzonder blijf vinden, is de kracht die God ons geeft. Het bijgevoegde plaatje vind ik erg sprekend. Als we vallen, richt Hij ons op.

Wat een wonder is dat. Wat een rust en kracht geeft dat. Wat een wonder dat we Gods geliefde kinderen mogen zijn. 

Ik wens jullie een hele fijne zomer toe. Lekker genieten van even vrij zijn, ontspannen en tijd voor elkaar.

Wiet wiederwiederwied

Als je de laatste weken bij ons thuis zou kunnen meeluisteren tijdens het eten, zou je vast verbaasd zijn. Waarom hebben ze het zo vaak over wiet? Wordt het liedje Nederwiet van Doe maar geluisterd? Wiet, dat past vast niet in het beeld dat je van ons hebt. Ik ben het helemaal met je eens en toch valt het woord wied de laatste tijd vaak. Ik zal je uitleggen waarom?

Door de chemo ben ik regelmatig misselijk. Ik krijg daar nu goede medicijnen voor, Dexametason.  Een groot nadeel van dit medicijn zijn de bijwerkingen en daarom moet je dit middel eigenlijk niet tè lang gebruiken. Ik heb al 3 andere soorten anti-misselijkheid medicijnen geprobeerd maar die werkten niet of hadden te veel vervelende bijwerkingen. Daarom toch weer aan de Dexametason.  Dit medicijn had ik al eerder en toen veranderde ik in een brulbek-kikker 🤔. Je zult begrijpen dat ik graag zonder Dexametason wil maar....... misselijk wil ik ook niet.

Cannabis

In overleg met de oncoloog heb ik besloten om cbd-olie te gaan proberen. Hij heeft er zelf geen ervaring mee maar dit schijnt ook te helpen.  Cbd wordt gemaakt van de cannabisplant. Je zult nu begrijpen waarom er thuis geregeld grapjes over wiet, spacecake en wiedthee worden gemaakt. Onze jongens vinden het maar wat grappig, hun moeder aan de cannabis. Maar ik kan je geruststellen. Cbd-olie bevat niet het hallucinerende middel thc. Je hoeft dus niet bang te zijn mij stoned tegen te komen 😉. 

Ik slik nu bijna twee weken cbd-olie. Ik merk in elk geval dat ik meer energie heb. Of het ook tegen de misselijkheid helpt, gaan we de komende twee weken ervaren. Maandag begin ik met chemokuur 11. En vanaf dan slik ik geen Dexametason meer. Duimen jullie mee dat het helpt! Ik ben wel benieuwd of iemand van jullie ervaring heeft met cbd-olie.

Chemokuur 11

Maandag begin ik met chemokuur 11. Afgelopen vrijdag sprak ik de oncoloog. Uit het

bloedonderzoek blijkt dat de leverwaardes weer een klein beetje gedaald zijn. Een deel van de waardes zit zelfs op normaal niveau.  We zijn hier erg dankbaar voor. Wat een zegen dat ik deze  chemo redelijk verdraag en dat het goed z'n werk doet. 

Als deze twee weken pillen slikken voorbij is, neem ik een iets langere rustperiode.  Normaal is dat 1 week. Nu ga ik 4 weken rust nemen zodat we begin juli twee weken met vakantie kunnen zonder dat ik met chemo bezig ben. Ik hoop dat ik dan ook wat meer energie heb om dingen te ondernemen. 

Corona

De afgelopen periode was voor iedereen afzien.  Thuis werken, thuis onderwijs, weinig sociale contacten.  Ik mis vooral dat laatste heel erg. Geen uitstapjes naar het Toon Hermanshuis, de crea-ochtend in de kerk, vrijwilligerswerk in Wittesteijn of een bezoekje thuis. Gelukkig gaat het qua corona de goede kant op. Ik merk dat we langzaam ook weer wat meer mensen in huis toelaten. En eerlijk gezegd ben ik daar wel blij mee. Dus wil je koffie/thee komen drinken, als je geen corona-klachten hebt, vind ik dat erg gezellig. 

Zoektocht naar juist keuzes

Hoe gaat het met jouw in deze rare coronatijd? Hou je het nog een beetje vol om binnen te blijven. Vanuit huis te werken en ondertussen je kinderen te helpen met schoolwerk.  Nu natuurlijk even niet door de meivakantie. Ik kan me voorstellen dat het met kinderen op de basisschool lastig is om alle ballen in  de lucht te houden. Fijn dat zij straks weer naar school mogen.

Ik vind het wel lastig. Ik mis de live-contacten. Gewoon samen op de bank theedrinken met een vriendin, mijn ouders die niet meer wekelijks langskomen. Wat kan ik dan genieten van tuinvisite als het lekker weer is. Onze dochters die op koningsdag in de tuin langskwamen. Of gewoon even buiten wandelen of fietsen.
Ik vind het best spannend hoe het straks gaat als de regels weer wat soepeler worden. Het virus is dan nog niet weg en ik blijf natuurlijk  kwetsbaar. We proberen dit maar een beetje los te laten. Komt tijd, komt raad.

Behandelingen 

Gelukkig gaan de meeste behandelingen gewoon door. In de vorige blog schreef ik over bestraling van de onderrug.  Die bestraling heb ik een week later gehad.  Het lijkt er alleen op dat het weinig geholpen heeft. Ik heb nog regelmatig last van mijn onderrug. De bestralingsarts adviseert om eerst de dosering pijnstillers op te hogen en daarna pas weer te bestralen.  

De chemokuren gaan gelukkig gewoon door. Een voordeel dat ik pillen heb en die gewoon thuis kan slikken.  Inmiddels zitten we halverwege chemo 9. De bloedwaarden zakken nog steeds na elke kuur. Sommige waarden zitten zelfs weer op normaal. Daar zijn we erg dankbaar voor. De bijwerkingen vallen tot nu toe ook mee. Wat ik het lastigste vind, is de moeheid. Ik moet goed kijken wat ik wel en niet doe. 

Wat wel lastig blijft is de misselijkheid. Sinds een paar kuren heb ik daar last van. Ik heb al 3 verschillende medicijnen geprobeerd.  Die hadden allemaal vervelende bijwerkingen of deden niks. Sinds deze kuur gebruik ik weer Dexametason.  Het middel waardoor ik zoveel vocht in mijn gezicht vasthield en me een brulkikker voelde 🤔. De dosis is wel lager en ze verwachten dat ik hierdoor minder vocht ga vasthouden. De eerste week lijkt positief en de misselijkheid is minder.

De enige behandeling die al 2 keer is uitgesteld, is het apd-infuus (botversterkend middel). Ik heb nu 20 mei hiervoor een afspraak staan. We zullen zien of die wel doorgaat.

Cursus

In deze 50 dagen tussen Pasen en Pinksteren ben ik bezig met een cursus van Jos Douma. De  cursus heet: 'Stil mijn ziel, wees stil'. De cursus gaat over bidden bijbellezen.  

Een van de eerste dagen ging het over psalm 143:10. Daar staan " Leer mij uw wil te volbrengen, u bent mij God, laat uw goede geest mij leiden over geëffend grond. Wat me opviel in deze tekst is dat we over geëffend grond worden geleid. We voelen het in moeilijke situaties vaak of we over rotsbodem lopen met allerlei valkuilen. Maar als we ons door Gods goede Geest laten leiden gaan we over geëffend grond. Wat een troost. 

Het doet me op, denken aan psalm 23. De Heer is mijn herder.  Ook al gaan we door een dal van duisternis, Hij leidt ons. 

Dit is mijn houvast. Ik hoop en bid dat het ook jouw houvast is. Zeker in een tijd als deze waarin een virus zoveel onzekerheid geeft.

Stabiele ziekte

Wat leven we in een rare tijd.  Iedereen moet gedwongen thuis blijven. We

proberen met z'n allen het coronavirus buiten de deur te houden. Elke dag wordt het nieuws beheerst door Corona.

Iedereen probeert het gewone leven zoveel mogelijk door te laten gaan. School en werk op afstand. Motiveren van de jongens om voor school bezig te zijn, vind ik toch wel lastig. 

Als ik eerlijk ben, vind ik het ook wel gezellig om Bas en onze jongens meer thuis te hebben. Tussen de middag samen lunchen. Bas een kopje thee brengen als hij aan het werk is. Het veel alleen thuis zitten, vind ik niet makkelijk.  En ook nu mis ik de live contacten met anderen. 

Ct-scan

Gelukkig gaan mijn meeste behandelingen tot nu toe gewoon door. Vandaag ben ik begonnen met chemokuur 8. Vorige week had ik een ct-scan. De uitslag daarvan heb ik vrijdag  gekregen. Die afspraak was telefonisch omdat ze zo min mogelijk mensen in het ziekenhuis willen hebben.

De scan geeft een stabiel ziektebeeld.  Er is geen groei van tumoren. Hoeveel ze gekrompen zijn, ben ik vergeten te vragen 😁. De arts is tevreden met hoe het nu loopt. Wij zijn dankbaar dat de behandeling met de chemo aanslaat.

Toch gaat niet alles even lekker. Ik heb veel meer pijn in mijn onderrug.  Die plek gaan ze bestralen.  Daarvoor gaat het Rif in Leeuwarden contact opnemen. Ik hoop dat dit redelijk snel kan gebeuren.  Ook heb ik veel druk in mijn buik,  m'n ribben doen daardoor steeds pijn. Hiervoor heeft de arts geen verklaring.  Hij kan er dus ook niets aan doen. Dat vind ik wel lastig omdat ik het wel als vervelend ervaar. Een behandeling die 3 weken is uitgesteld, is het versterkend infuus. Ik hoop dat dit over 3 weken wel door kan gaan. 

Podcast 

Vandaag luisterde ik de podcast van 'veertig dagen hier en nu. Het ging vandaag over 'je-hoeft-het-niet-alleen-te-doen'. Ik werd hier door geraakt. Ik wil graag zelf alle ballen hoog houden.  Vind het best lastig om hulp te aanvaarden. Maar zeker nu kan het niet anders en moet ik dingen los laten.  Gelukkig  krijgen we meer hulp aangeboden dan we nu nodig hebben. Ik moet nog verder leren dat het okay is om hulp te vragen en te aanvaarden.  

We hebben allemaal hulp nodig. We kunnen onszelf niet redden. In Handelingen 4 vers 12 staat: door niemand anders kunnen wij worden gered, want Zijn naam is de enige op aarde die mensen redding biedt. Wij hebben allemaal Jezus hulp nodig en dat is okay. Wat een mooie podcast op weg naar Pasen. 

Ik voel me rot

Soms zijn er van die dagen.... dan begint de dag al met een traan. Nee niet met een traan maar met een stroom van tranen. Soms weet ik de reden niet. Vandaag is zo'n dag. En nu weet ik de reden van m'n verdriet heel goed. Vandaag, precies een jaar geleden, hoorden we het onverwachte maar

schokkende nieuws dat ik uitgezaaide kanker heb. Dat ik, menselijker wijs, niet meer  beter zal worden. Dat er wèl behandelingen zijn maar dat die alleen gericht zijn op verlenging en verlichting.

Wat is het afgelopen jaar een rollercoaster geweest.  Chemo die aansloeg,  hormoonkuur die niks deed. De tegenvaller dat ik wéér aan chemo moest beginnen. Bijwerkingen, weinig energie, niet meer kunnen werken, niet meer wekelijks oppassen (wat mis ik dat ontzettend).
Als ik het lijstje opschrijf zou je haast denken dat het allemaal negatief was dit afgelopen jaar. Maar gelukkig is dàt niet het gevoel dat overheerst. Als ik terugkijk zijn er zeker veel baalmomenten geweest. Hebben mijn emotie en tranen heel wat momenten gevuld. Maar gelukkig waren dit momenten en geen dagen. Na de tranen kwam er toch steeds weer zonneschijn.

Regelmatig zeggen mensen tegen me dat ik zo positief over kom. En gelukkig is dat ook hoe ik me meestal voel. Positief, proberen te genieten van de mooie dingen. Ik ben vooral God dankbaar dat Hij me die positiviteit geeft. Want dat komt zeker niet bij mezelf vandaan. Ik merk en ervaar dat er voor ons gebeden wordt. Dàt geeft me kracht en rust.
En wat zijn er ook veel mooie momenten geweest dit afgelopen jaar. Vakantie met het hele gezin, intense contacten met familie en vrienden, lieve mensen die kaartjes sturen, een bloemetje brengen. Geniet momenten  als de zon de kamer inschijnt, samen een film kijken of een spelletje spelen, een wandeling buiten.

Vandaag zullen de tranen vast nog wel eens stromen. Maar ik ga ook genieten van de zon en de natuur die ontluikt. Misschien eten we wel een 🍰 om deze eerste "kankerverjaardag" te "vieren". En ik hoop en bid dat er nog heel veel mogen volgen.
 

Mozaïek van het leven

Vorige week maakte tijdens een workshop een mozaïek. Kleurtjes uitzoeken, tegeltjes knippen, passen en meten om tot een mooi geheel te komen. Ik begon met de oranje bloemen, daarna de groene stelen en tot

slot opvullen met blauw. Nu het af is moet ik alleen nog voegen.

Is ons leven niet net zoiets als een mozaïek. De oranje bloemen zouden kunnen staan voor mijn gezin. De groene stelen dragen de bloem. Zo dragen familie en vrienden ons, steunen ons en op hen kunnen we terug vallen. Zonder hen om ons heen zouden we knakken. En de blauwe tegeltjes kunnen symbool staan voor kennissen, gemeenteleden, collega's.  Alle mensen die wat verder weg staan maar wel zorgen voor een vulling in ons leven.
De verbindende factor met veel mensen is het geloof in God. Bij Hem mogen we onze angst en zorgen neerleggen.  Hij wil rust en kracht geven. God bindt samen zoals het cement de mozaïek stukjes verbindt.

Niet alleen 

Kanker heb ik ook niet alléén. Ik merk  hoe het invloed heeft op mijn gezin, familie en vrienden. Ik heb de kanker in mijn lichaam. Bij iedereen die me lief is, zit het misschien wel in hun hoofd. Als iets dat nooit weg is. Iets waarvan we weten dat ik daaraan zal sterven. Misschien is het nog wel moeilijker voor hen dan voor mij. Ze willen zo graag wat doen om het draaglijker te maken. Maar de chemo's, de medicijnen, de pijn dat is niet over te nemen. Al hebben ze vaak niet door dat hun hulp, aandacht en liefde het wel draaglijker maakt voor mij.
Zoals elk tegeltje een andere vorm heeft, zo gaat iedereen op een andere manier om met mijn ziekte. Voor de een is het makkelijk om er over te praten,  terwijl een ander niet goed raad weet met zijn of haar gevoelens.

Kanker heb ik niet alleen. Vergeet de mensen om me heen niet. Aandacht, een arm om hun schouder, een kaartje. Het doet mij goed. Ik krijg regelmatig kaartjes die alleen aan mij gericht zijn. Ik denk dat zij het net zo hard nodig hebben.

We zijn onderdeel van een mozaïek. We vullen elkaar aan, houden elkaar vast. Er zijn zoveel mensen om ons heen die aandacht en tijd geven. Die interesse tonen en vragen hoe het gaat.  Ik ervaar steeds meer hoe belangrijk het is om onderdeel van een mozaiek te zijn. Alleen zijn zou dit ziekteproces zo zwaar maken. Het dragen van deze oneerlijke ziekte doen we samen.

Storm

Wat een wind gister. Bomen die ontworteld werden, huizen en auto's met schade. Terwijl het op andere plekken relatief rustig bleef.

Is dat in ons leven niet net zo. Op sommige momenten stormt het en is er behoorlijke schade. Terwijl het op andere momenten rustig is. Bij de ene persoon lijkt de stormschade zich op te stapelen en een ander lijkt zonder kleerscheuren door de stormen te lopen. Zelf probeer ik niet te veel te kijken naar het leven van een ander. Nu stormt het bij ons maar wij hebben ook onze rustige momenten gehad.

Met de storm van gister moest ik denken

aan het lied "Hij is er bij". Daar gaat het over storm in je leven. "Soms brengt God de storm tot stilte, soms leidt Hij je er doorheen. Hoe het ook zij God is erbij." Zo ervaren wij het ook. Hoe graag we zouden willen dat God de storm stilt en genezing geeft, het geeft ons kracht om te weten dat Hij is er altijd bij. We gaan niet alleen.

Afgekeurd

Zoals de meesten weten, heb ik de afgelopen jaren met veel plezier en passie gewerkt bij Present Noordoostpolder. Wat was het gaaf om groepen vrijwilligers te laten ervaren wat ze kunnen betekenen voor een ander. Wat een mooie verbindingen en bruggen konden er worden geslagen. 

Afgelopen vrijdag en zaterdag was ik bij de landelijke Presentdagen. Collega's van de 74 andere stichtingen waren daar ook voor twee dagen vol inspiratie, leermomenten maar ook veel onderlinge ontontmoetingen. Het was fantastisch om daar te zijn. Een mooi moment om afscheid te nemen van heel veel collega's. En dat heb ik ook gedaan. Afscheid met een lach en een traan.

Werken lukt niet meer en mijn oncoloog geeft aan dat ik waarschijnlijk helemaal niet meer aan het werk zal kunnen. Afgelopen november is daarom het traject opgestart om vervroegd afgekeurd te worden. De bedrijfsarts heeft medische gegevens opgevraagd en aan de hand daarvan een advies voor het UWV geschreven. Veertien januari heb ik mijn IVA ( inkomensvoorziening volledig  arbeidsongeschikten) ingediend. Normaal wordt je na 2 jaar ziekte pas afgekeurd. Met IVA kan dat vervroegd worden.

Toen ik zaterdag terug kwam van de Presentdagen lag er een brief van het UWV. Mijn aanvraag is goedgekeurd en per 25 maart gaat de IVA in. Dit  kwam wel even binnen. Mijn hoofd weet dat het goed is maar mijn hart.....  Het is toch wel heftig en confronterend om zwart op wit te hebben dat je afgekeurd wordt. Het zal wel even duren voor ik dit een plekje heb kunnen geven.

Vervroegd afgekeurd. Het voelt een beetje of ik aan mijn pensioen begin. Pensioen is genieten van je tijd zonder verplichting van werken. Dat genieten gaan we zeker doen. 

Vrijwilligerswerk 

Niet meer kunnen werken, betekent niet dat ik niks meer kan. Van een actief leven naar behoorlijk passief is ook niks voor mij. Ik ben daarom begonnen met vrijwilligerswerk bij een verzorgingshuis.  Elke dinsdagmiddag komt het bewonerskoor bij elkaar.  Ik mag helpen bij het opzoeken van de liederen, samen zingen en bewoners terugbrengen naar hun kamer. Heb ik een slechte dag dan kan ik dit makkelijk afzeggen en gaat het zingen gewoon door.  Zulk vrijwilligerswerk kan ik doen en ik hoop het ook nog heel lang te mogen doen.  

Investeren in relaties

"We zouden het leuk vinden om een keer bij te kletsen maar...... zie jij dat nog wel zitten?" Regelmatig krijg ik deze vraag. Mijn antwoord is altijd.  "Lijkt me leuk om af te spreken."
Juist nu vind ik relaties belangrijk.  En wil ik graag investeren in relaties. Met familie, vrienden maar ook in relaties met bijvoorbeeld kennissen of oud-collega's.  Waarom?

Juist contact met anderen geeft me veel voldoening.  Ik ben gewoon Poulien gebleven. Kanker is er bij gekomen als onderdeel van mijn zijn. Een onderdeel dat behoorlijke invloed heeft door de bijwerkingen en moeheid. Mijn drive om er te zijn voor anderen, me zinvol in te zetten is niet veranderd. Door contacten met andere blijft mijn wereld groter. Thuis zitten is totaal niet mijn ding.  Daar haal ik weinig voldoening uit. Door moeheid ben ik veel meer aan huis gekluisterd.  Dan is bezoek of op bezoek gaan een heerlijke afleiding.

Kom dus rustig langs voor een kopje koffie of thee. Ik vind het leuk.

Ziek zijn betekent regelmatig afspraken in het ziekenhuis.  Afgelopen donderdag mocht ik op controle bij de dermatoloog voor mijn trombosebeen. Ze heeft weer een echo van mijn been gemaakt. Daar is op te zien dat de trombose kleiner is geworden en het bloed er weer langs kan stromen. Ik heb nieuwe kousen gekregen die ik de komende twee jaar moet dragen. Van die oerlelijke huidkleurige kousen. Nu in de winter is dat niet zo erg  maar van ' t zomer...... maar ja, ik heb weinig keus. Door het dragen van deze kousen is de kans op terugkeer van de trombose kleiner. Daar doe ik het dan maar voor.
In mijn rechterbeen hou ik ook behoorlijk vocht vast. Ik heb daarom voor beide benen zo'n super mooie sok gekregen.
Vandaag ben ik alweer halverwege de 5e chemokuur.  De bijwerkingen vallen gelukkig mee. Vooral moeheid en minder energie zijn de lastigste. Zeker omdat ik graag dingen blijf doen en me niet wil laten beperken door moeheid.  Dat blijft een zoeken naar de juiste balans.

Vanmorgen in de kerk zongen we

opwekking  770. Ik zal er zijn. Een lied waarbij ik het nooit droog kan houden. Wat een troost en bemoediging klink daar in. "Niets kan mij ooit scheiden van Jezus mijn Heer. Geen dood en geen leven, geen moeite of pijn. Ik zal eeuwig zingen, dicht bij U zijn"
Als ik dit zing is het zo dubbel. Ik wil nog lang niet sterven maar wat geeft het een troost dat het leven hier niet stopt maar eeuwig door gaat.  Dat geeft me rust en moed om deze onzekere weg te gaan.

Zelf regie nemen

Als je ziek bent is de kans groot dat de dokter bepaalt hoe je behandeling er uit ziet. Niet zo gek natuurlijk, hij heeft er voor geleerd, heeft er verstand van. Maar wat nou als je zelf het idee hebt dat verandering beter voor jezelf is?

Ander schema

Dat gevoel hadden  Bas en ik. Een ander schema, zou voor de bijwerkingen misschien prettig zijn. Gister hadden we een afspraak met de oncoloog. We hebben hem ons plan voorgelegd. En wat erg fijn is, hij vindt het prima.
Vanaf nu start ik op de maandag met m'n chemo ipv de zaterdag. De beste dagen in mijn rustweek zijn dan het weekend. Lekker voor onszelf als we dingen willen ondernemen.

Elke 4 weken krijg ik een infuus met botversterkend middel (apd). Daar heb ik ook best wat last van. Na een jaar zou dit een keer per 6 weken worden. Ik krijg vanaf nu om de 6 weken dit infuus. En dan elke keer op de eerste dag van de chemo. Ik voel me dan nog het beste. We hopen dat de bijwerkingen van de apd dan minder pittig zijn. En met dit nieuwe schema heb ik elke keer op hetzelfde moment in de kuur mijn apd. Zo is ook beter te vergelijken hoe ik me voel.

Fijn om een oncoloog te hebben die meedenkt maar ook open staat voor onze ideeën en daar serieus in meedenkt. En hij is ook heel eerlijk als het gaat om bijwerkingen. We hebben het ook gehad over het vocht dat ik nog steeds vast hou. Helaas is hier niks aan te doen. Het kost gewoon tijd. En het kan wel een paar maand duren voor al het vocht weg is. Geen leuke boodschap,  maar wel duidelijk.

Komende maandag start ik met kuur 6. De leverwaardes en tumormarker zijn weer mooi gedaald. Mijn hb was aan de lage kant maar is ook weer goed bestegen.  Helpen die broodjes appelstroop en glazen rosevicee ferro toch goed.

Vol goede moed gaan we door. Vertrouwend op God de ons steeds weer kracht en moed geeft.

Lotgenoten

Ik merk steeds meer dat ik het pittig vind om ziek te zijn. Ik merk hoeveel energie en voldoening ik haalde uit m'n werk en vrijwilligerswerk dat ik deed. Wat is het lastig voor mij om vooral thuis te zijn. Om te moeten accepteren dat ik zoveel minder kan doen.

Begrijpen hoe dit is, wat dit met me doet. Het is voor iemand die dit zelf niet meemaakt toch lastig. Ik merk dat ik daarom steeds meer behoefte krijg aan contact met lotgenoten. Vrouwen die in dezelfde situatie zitten. Die begrijpen wat behandelingen met je doen.
Via Facebook zit ik in twee groepen van vrouwen met uitgezaaide borstkanker. Dit is vooral fijn als het gaat om bijwerkingen van medicijnen. Er is altijd wel iemand die dezelfde medicijnen gebruikt en die je kunt vragen of ze ook deze bijwerkingen herkennen. Maar ook best persoonlijke dingen worden er gedeeld.

Toch mis ik persoonlijk contact. Daarom ben ik nu 3 keer in het Toon Hermanshuis in Emmeloord geweest. Een inloophuis voor mensen die te maken hebben of hadden met kanker. Een plek voor patiënten en familie.
De eerste keer was een hele stap. Wie tref ik aan. Op woensdagochtend is er een inloop. Daar ben ik als eerst geweest. Het voelde als een warm bad. Mensen die dingen herkennen. Open gesprekken. Maar niet alleen over kanker, ook allerlei andere ook onderwerpen kwamen op tafel. Erg fijn en ik ga hier zeker vaker naar toe

In het inloophuis zijn regelmatig workshops. Ik ben nu twee keer bij de

workshop bloemschikken geweest. Super. Leuk en wat kwam ik met een mooi stuk thuis. Gister was ik er ook weer. We hebben amper over ziek- zijn gepraat. En toch is er een soort verbondenheid. Zo speciaal. Echt een aanrader voor iedereen die te maken heeft met kanker.

En die lotgenoten. Ja, ik ga op zoek naar iemand in de buurt die hetzelfde heeft als mij. Gewoon om samen te kunnen praten en te delen. Dus mocht jij iemand kennen in de buurt van Emmeloord die in dezelfde situatie zit als ik, ik hoor het graag .

Nu ik toch aan 't schrijven ben ook een korte update over hoe het gaat. Vanavond slik ik de laatste chemopillen van kuur 4. Deze kuur is me zwaar gevallen. Ik ben erg moe, komt waarschijnlijk ook omdat mijn HB maar 5.9 was. Die moeheid belemmert me behoorlijk in m'n bezigheden, lastig.
Met mijn trombosebeen gaat het gelukkig erg goed. Ik heb er geen pijn meer aan. Alleen bij langer lopen voel ik nog wel wat pijn. Ik denk dat de bloedverdunners goed hun werk hebben gedaan. Daar ben ik erg dankbaar voor.

Het is bijzonder om te merken dat ook op momenten dat ik me minder voel, God dichtbij is. Ik krijg regelmatig een lied of tekst van iemand toegestuurd. En heel vaak is dat juist op momenten dat ik het lastiger heb. Hoe gaaf is dat. Dat God andere mensen gebruikt om je te bemoedigen. Dat geeft me ook echt kracht en moed om positief te blijven en door te kunnen. Een prachtig lied dat ik kreeg is van Sela. Ik deel het graag met jullie. God geeft ons een toekomst vol van hoop. Wat een houvast dat Hij dit beloofd heeft, Alleen aan Gods hand kan ik dit leven aan.

Trombosebeen..... ach ja dat kan er ook nog wel bij

Door de Dexametason (medicijn tegen misselijkheid) hou ik niet alleen vocht vast is m'n gezicht waardoor ik een brulkikker of hamster lijk 😂. Ik hou ook vocht vast in mijn benen. Vooral mijn linkerbeen is behoorlijk dik van het vocht. Lastig maar ach wel mee te leven.

Tot woensdag...... toen deed mijn kuit s avonds écht pijn en na een nacht slapen was het ook niet minder geworden. De dagen ervoor was dat nog wel zo. Gister toch maar even gebeld met de oncologie verpleegkundige.  Ze ging overleggen met de oncoloog.

's Middags kreeg ik een telefoontje van de dermatoloog of ik in Sneek kon komen om een echo te maken en uit te sluiten dat ik trombose in mijn been had.  Voor de echo moest ik op een bordes staan zodat de dermatoloog met het echo-apparaat goed bij m'n kuit kon. Helaas liet de echo een bloedprop zien in mijn knieholte, trombose. Als een bloedprop opschiet krijg je een longembolie, wat je echt niet wil.

Ik heb twee drukkousen gekregen. De ene helemaal tot mijn lies die ik dag en nacht moet dragen. Daar overheen een kous tot  mijn knie die ik overdag moet dragen. Gelukkig is het geen zomer en lopen we nu niet in korte broeken 😀

Vanaf de dermatoloog werden we doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Toen begon het lange wachten. Om kwart over 3 zaten we in de wachtkamer van de dermatoloog, om kwart over 4 gingen  we door naar de spoedeisende hulp. En om half 8 reden we weer richting huis. 

Tijdens het wachten moest er bloed worden geprikt. Omdat dit bij mij niet via een ader lukt, kon de verpleger van de spoedeisende hulp dit niet doen. We moesten naar een andere afdeling. Ik mocht niet zelf lopen maar moest in een rolstoel om te

voorkomen dat de bloedprop los zou schieten. Wel een luxe hoor, niet zelf lopen maar je laten rijden. We hebben er later samen heerlijk om gelachen. e

Na een lange tijd werden we naar een andere kamer gebracht. Daar ontmoette Bas een hele open vriend. Wel eentje die een beetje te weinig gegeten had. We hebben er samen weer hartelijk om gelachen. Als het zo lang duurt moet je het maar luchtig maken.

Rond 7 uur zagen we eindelijk een arts die mijn longen en  hart beluisterde.  Niks mee aan de hand gelukkig. Daarna kon ze overleggen met de internis over welke bloedverdunners ik zou krijgen. Gelukkig ging dat redelijke snel en konden we rond half 8 richting huis met bloedverdunners die ik de komende weken moet slikken.

Wat ben ik blij en dankbaar dat ik gister met het ziekenhuis gebeld heb. Meestal ben ik eigenwijs en wil ik het nog even aanzien. Het had dan wel anders kunnen lopen.

Vannacht heb ik gelukkig goed geslapen. Tijdens het liggen voel ik geen pijn. Uit bed is dat wel anders. Mijn knieholte doet nog behoorlijk pijn en ik moet me echt dwingen om gewoon op m'n voet te lopen en niet op m'n tenen. Ik hoop dat die pijn snel minder wordt zodat ik weer wat meer vrijheid heb in het bewegen.