Trombosebeen..... ach ja dat kan er ook nog wel bij

Door de Dexametason (medicijn tegen misselijkheid) hou ik niet alleen vocht vast is m'n gezicht waardoor ik een brulkikker of hamster lijk 😂. Ik hou ook vocht vast in mijn benen. Vooral mijn linkerbeen is behoorlijk dik van het vocht. Lastig maar ach wel mee te leven.

Tot woensdag...... toen deed mijn kuit s avonds écht pijn en na een nacht slapen was het ook niet minder geworden. De dagen ervoor was dat nog wel zo. Gister toch maar even gebeld met de oncologie verpleegkundige.  Ze ging overleggen met de oncoloog.

's Middags kreeg ik een telefoontje van de dermatoloog of ik in Sneek kon komen om een echo te maken en uit te sluiten dat ik trombose in mijn been had.  Voor de echo moest ik op een bordes staan zodat de dermatoloog met het echo-apparaat goed bij m'n kuit kon. Helaas liet de echo een bloedprop zien in mijn knieholte, trombose. Als een bloedprop opschiet krijg je een longembolie, wat je echt niet wil.

Ik heb twee drukkousen gekregen. De ene helemaal tot mijn lies die ik dag en nacht moet dragen. Daar overheen een kous tot  mijn knie die ik overdag moet dragen. Gelukkig is het geen zomer en lopen we nu niet in korte broeken 😀

Vanaf de dermatoloog werden we doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Toen begon het lange wachten. Om kwart over 3 zaten we in de wachtkamer van de dermatoloog, om kwart over 4 gingen  we door naar de spoedeisende hulp. En om half 8 reden we weer richting huis. 

Tijdens het wachten moest er bloed worden geprikt. Omdat dit bij mij niet via een ader lukt, kon de verpleger van de spoedeisende hulp dit niet doen. We moesten naar een andere afdeling. Ik mocht niet zelf lopen maar moest in een rolstoel om te

voorkomen dat de bloedprop los zou schieten. Wel een luxe hoor, niet zelf lopen maar je laten rijden. We hebben er later samen heerlijk om gelachen. e

Na een lange tijd werden we naar een andere kamer gebracht. Daar ontmoette Bas een hele open vriend. Wel eentje die een beetje te weinig gegeten had. We hebben er samen weer hartelijk om gelachen. Als het zo lang duurt moet je het maar luchtig maken.

Rond 7 uur zagen we eindelijk een arts die mijn longen en  hart beluisterde.  Niks mee aan de hand gelukkig. Daarna kon ze overleggen met de internis over welke bloedverdunners ik zou krijgen. Gelukkig ging dat redelijke snel en konden we rond half 8 richting huis met bloedverdunners die ik de komende weken moet slikken.

Wat ben ik blij en dankbaar dat ik gister met het ziekenhuis gebeld heb. Meestal ben ik eigenwijs en wil ik het nog even aanzien. Het had dan wel anders kunnen lopen.

Vannacht heb ik gelukkig goed geslapen. Tijdens het liggen voel ik geen pijn. Uit bed is dat wel anders. Mijn knieholte doet nog behoorlijk pijn en ik moet me echt dwingen om gewoon op m'n voet te lopen en niet op m'n tenen. Ik hoop dat die pijn snel minder wordt zodat ik weer wat meer vrijheid heb in het bewegen.