Lotgenoten

Ik merk steeds meer dat ik het pittig vind om ziek te zijn. Ik merk hoeveel energie en voldoening ik haalde uit m'n werk en vrijwilligerswerk dat ik deed. Wat is het lastig voor mij om vooral thuis te zijn. Om te moeten accepteren dat ik zoveel minder kan doen.

Begrijpen hoe dit is, wat dit met me doet. Het is voor iemand die dit zelf niet meemaakt toch lastig. Ik merk dat ik daarom steeds meer behoefte krijg aan contact met lotgenoten. Vrouwen die in dezelfde situatie zitten. Die begrijpen wat behandelingen met je doen.
Via Facebook zit ik in twee groepen van vrouwen met uitgezaaide borstkanker. Dit is vooral fijn als het gaat om bijwerkingen van medicijnen. Er is altijd wel iemand die dezelfde medicijnen gebruikt en die je kunt vragen of ze ook deze bijwerkingen herkennen. Maar ook best persoonlijke dingen worden er gedeeld.

Toch mis ik persoonlijk contact. Daarom ben ik nu 3 keer in het Toon Hermanshuis in Emmeloord geweest. Een inloophuis voor mensen die te maken hebben of hadden met kanker. Een plek voor patiënten en familie.
De eerste keer was een hele stap. Wie tref ik aan. Op woensdagochtend is er een inloop. Daar ben ik als eerst geweest. Het voelde als een warm bad. Mensen die dingen herkennen. Open gesprekken. Maar niet alleen over kanker, ook allerlei andere ook onderwerpen kwamen op tafel. Erg fijn en ik ga hier zeker vaker naar toe

In het inloophuis zijn regelmatig workshops. Ik ben nu twee keer bij de

workshop bloemschikken geweest. Super. Leuk en wat kwam ik met een mooi stuk thuis. Gister was ik er ook weer. We hebben amper over ziek- zijn gepraat. En toch is er een soort verbondenheid. Zo speciaal. Echt een aanrader voor iedereen die te maken heeft met kanker.

En die lotgenoten. Ja, ik ga op zoek naar iemand in de buurt die hetzelfde heeft als mij. Gewoon om samen te kunnen praten en te delen. Dus mocht jij iemand kennen in de buurt van Emmeloord die in dezelfde situatie zit als ik, ik hoor het graag .

Nu ik toch aan 't schrijven ben ook een korte update over hoe het gaat. Vanavond slik ik de laatste chemopillen van kuur 4. Deze kuur is me zwaar gevallen. Ik ben erg moe, komt waarschijnlijk ook omdat mijn HB maar 5.9 was. Die moeheid belemmert me behoorlijk in m'n bezigheden, lastig.
Met mijn trombosebeen gaat het gelukkig erg goed. Ik heb er geen pijn meer aan. Alleen bij langer lopen voel ik nog wel wat pijn. Ik denk dat de bloedverdunners goed hun werk hebben gedaan. Daar ben ik erg dankbaar voor.

Het is bijzonder om te merken dat ook op momenten dat ik me minder voel, God dichtbij is. Ik krijg regelmatig een lied of tekst van iemand toegestuurd. En heel vaak is dat juist op momenten dat ik het lastiger heb. Hoe gaaf is dat. Dat God andere mensen gebruikt om je te bemoedigen. Dat geeft me ook echt kracht en moed om positief te blijven en door te kunnen. Een prachtig lied dat ik kreeg is van Sela. Ik deel het graag met jullie. God geeft ons een toekomst vol van hoop. Wat een houvast dat Hij dit beloofd heeft, Alleen aan Gods hand kan ik dit leven aan.