zondag 24 november 2019

Bijna 90-jaar party

December is onze feestmaand. Bas en ik zijn beide jarig. Meestal schiet het er bij in om dit te vieren. Maar dit jaar zijn we twee weken samen 90 jaar. Dat vonden we toch wel een feestje waard.
Wat we geleerd hebben in het afgelopen jaar is dat we willen en mogen genieten van de mooie dingen. Samen herinneringen maken, we doen het veel bewuster. Samen onze verjaardagen vieren. Ja, dit jaar kan dat groots en volgend jaar..... ik weet het niet.

Samen met onze kinderen Patrick, Monique, Gerjon en Boaz (Sanne en Stephan hadden al een weekend weg gepland staan) familie en goede vrienden hebben we een fantastische middag/avond gehad. Taart, wandelen in het Waterloopbos, Chinees eten, bijkletsen. Super. Met de kinderen hebben we eerder al foto's gemaakt,  hun cadeau voor ons😍.

Maar het mooiste. Al die lieve mensen die ons dierbaar zijn bij elkaar zien. De mensen van wie we zoveel houden en die belangrijk voor ons zijn. Wat is er veel om dankbaar voor te zijn. Wat is er veel om van te genieten. Wat krijgen we veel zegeningen van onze God. Staan we daar niet veel te weinig bij stil!

Ik merk dat ik, nu ik stil gezet ben, me veel bewuster ben van God en Zijn zorg in mijn leven. De rust die ik meestal ervaar. Maar ook als de vragen en de tranen hoog zitten. Ook dan kan ik bij Hem terecht. Psalmen en liederen, het geeft me zoveel kracht en rust.
Best raar dat ziek worden nodig was, om me daar weer héél bewust van te worden. Het klink misschien gek, maar deze ervaring maakt me rijker en had ik niet willen missen.
Ik geloof dat God een plan heeft met jouw en mijn leven. Hoe mijn weg gaat lopen, ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik aan Zijn vaderhand wil blijven lopen.


woensdag 20 november 2019

Zaterdag start kuur 2

Gister een wel heel lange dag in het ziekenhuis, wat word je daar gaar van.

We begonnen met een gesprek met de oncoloog. Zoals verwacht zijn de uitzaaiingen in de lever behoorlijk groter geworden. Dat is natuurlijk ook de reden waarom deze chemokuren nodig zijn. Gelukkig is er op de scan verder geen groei of toename te zien.
Maandag heb ik bloed geprikt. Daarin is al een hele lichte daling van een paar leverwaardes te zien. Dat hadden we eigenlijk nog niet verwacht, een meevaller. De waarden van het bloed zijn prima, zodat ik zaterdag kan beginnen met de tweede serie van twee weken pillen slikken.

Al pratend vertelde Bas dat hij me zo trillerig vindt. Samen met veel plassen en dorst een reden om extra bloed te prikken op suiker. Door de medicijnen die ik slik tegen het braken, kan diabetes ontstaan. Vandaag de uitslag: de suiker is iets verhoogd maar niet zo dat er iets mee gedaan moet worden.  De medicijnen tegen  de misselijkheid gaan we heel langzaam afbouwen. Eerst van 4mg naar 3,5mg. En dan per week 0,5mg minder. We hopen dat ik straks zonder kan.
Alles bij elkaar zijn we dankbaar voor deze uitslag.

Na de oncoloog was het weer tijd voor een infuus met botversterkend middel. Dat duurt ongeveer 3 uur. Gelukkig zorgt het ziekenhuis voor een broodje en weet Bas het thee apparaat inmiddels goed te vinden.
Ik heb heerlijk op bed zitten lezen, terwijl Bas op z'n laptop zat te werken. Goed bestede tijd.

zondag 17 november 2019

112 pillen

Vrijdag was t zo ver, de laatste pillen van deze nieuwe chemokuur. Twee weken, twee keer per dag, vier pillen. In totaal gewoon 112 stuks🤔. En het is me niet tegengevallen.  Ik zag er best tegenop om elke dag die stap te moeten nemen. Ze slikken makkelijk weg, dat scheelt.

En qua  bijwerkingen? Die zijn er zeker. Een raar gevoel in m'n buik, wat meer moe, een droge mond. Het lastigste vind ik dat ik me in m'n hoofd wat dizzy voel. Vooral met lopen merk ik dat. Met fietsen heb ik er veel minder last van. Ik probeer daarom elke dag even op de fiets te stappen om toch lekker buiten te zijn.

Deze week een rustweek zonder chemopillen. Maandag bloed prikken en dan mogen we dinsdag naar de oncoloog. De verwachting is dat de bloedwaarden door één kuur nog niet gedaald zijn. We wachten het af. Dinsdag horen we ook de uitslag van de ct-scan van twee weken geleden.

Zingen, daar geniet ik van. Ik zal niet zo snel een avondje koor overslaan. En afgelopen weekend was écht een feestje. We mochten twee concerten geven voor ruim 1000 man. We zingen niet alleen, het oog wil ook wat. Mooie kleding, een zaal die prachtig versierd is, lichteffecten.
Maar vooral de muziek. Zingen voor God. Hem eren met onze stemmen. De nieuwe CD heet 'God'.  Om Hem gaat het.

Bijzonder voor mezelf vind ik dat we verschillende nummers zingen die nu zo ontzettend dichtbij komen. Vooral "Kom tot Jezus" waar we op het laatst zingen. ' Zeg met je laatste adem iedereen vaarwel. Ga vredig heen voor eeuwig kom je thuis. Ga nu tot Jezus, ga tot Jezus en leef.' Dan moet ik slikken om m'n tranen binnen te houden. En tegelijkertijd weet ik. Ja, bij Jezus mag je thuis zijn.
Hij geeft me de kracht om deze weg te gaan.

zaterdag 2 november 2019

Hand vol pillen

Vandaag is het begonnen. De volgende chemokuur. De bedoeling was om te wachten tot volgende week donderdag, maar dat vonden de artsen tóch te lang. De uitzaaiingen in de lever zouden dan te veel tijd krijgen om door te groeien.
De uitslag van het bloedonderzoek is nog niet binnen, toch starten. Deze chemo lijkt iets op de chemo van 10 jaar terug. Daar werd ik niet heel ziek van, daarom durven ze het nu aan.

Vanmorgen heb ik de eerste 4 pillen geslikt. Vanavond volgen de volgende 4. En zo mag ik dat twee weken lang dagelijks doen. Daarna volgt een rustweek waarin bloed geprikt wordt en ik een afspraak met de oncoloog heb over hoe het gaat. Als deze kuur goed aanslaat en ik het goed kan verdragen, kan ik deze chemo voor een langere periode slikken. Sommige mensen slikken dit meerdere jaren. Ik hoop en bid dat ik ook bij die groep mag horen.

Keuze

Ik vind het best spannend. Gaat deze kuur aanslaan, zijn de bijwerkingen te doen? Maar wat ik nog wel het lastigste vind, is denk ik de keuze die ik elke dag moet maken. De keuze om twee keer daags vier pillen te slikken.