Deze blog is niet geschreven door Poulien maar door Bas, haar man.
De afgelopen dagen waren een rollercoaster, gewoon een hele slechte film.
Zaterdag op zondag nacht had Poulien een verschrikkelijk stekende pijn in haar buik, ze had nauwelijks geslapen en kon geen houding vinden door de pijn. Ze wilde mij niet wakker maken maar om 7:30 uur deed ze dat uiteindelijk toch. Ze zat er helemaal doorheen en we hebben het ziekenhuis in Sneek gebeld. Ondanks code rood zijn we dus zondagmorgen om 8:00 uur naar Sneek gereden. We waren blij dat ze het serieus namen en we direct mochten komen. Na de intake op de eerste hulp werd besloten dat Poulien in elk geval een nacht moest blijven en dat ze zouden proberen de obstipatie te verhelpen, op zich geen pretje maar we waren er blij mee. Poulien kreeg een 1 persoons kamer. Ik ben de hele morgen bij Poulien gebleven en rond 12:30 uur naar huis gegaan om met onze jongens thuis te gaan eten en dan weer naar Sneek te gaan. 's-Avonds ben ik weer naar Sneek gereden. De buikpijn was nog nauwelijks afgenomen bij Poulien. Toch hadden we goede hoop dat de de klysma's snel de stoelgang weer op gang zouden gaan brengen. Door de avondklok kon ik maar een uurtje blijven (langer is het bezoekuur ook niet). Op de terugweg was het weer behoorlijk verslechterd. Ik luisterde tijdens de autorit naar Groot Nieuws Radio en het nummer "Zij intrigeert mij van "Elise Mannah" kwam voorbij en raakte mij diep, het kon wel voor Poulien geschreven zijn.
Maandagochtend kreeg ik om 7:33 uur een appje van Poulien dat ze heel slecht had geslapen, ze was benieuwd wat ze die dag zouden gaan doen om de stoelgang op gang te brengen. Ze schreef: "Ik ben moe in mijn hoofd. Komt vast van het vocht tekort. Ik ben hier nog wel even vrees ik." Vervolgens heb ik haar gebeld met de gedachte weer naar Sneek te gaan. Ze gaf aan dat dat niet nodig was: "kom vanavond maar joh, ik ben hartstikke misselijk en heel erg moe. Ik ga zo nog wat proberen te slapen.
Met die gedachte ben ik thuis aan het werk gegaan tot om 12 uur de telefoon ging en ik Poulien aan de lijn had. Ze klinkt overstuur: "ik zou het fijn vinden als je nu naar me toe komt, de internist in Sneek vindt de situatie heel zorgelijk." Er knapte iets in mijn hoofd en ik ben direct naar Sneek gereden. Onderweg heb ik haar en mijn ouders ouders gebeld en verteld dat ik onderweg ben naar Sneek en dat het zorgelijk is. In het ziekenhuis aangekomen krijg ik te horen dat ze een scan gaan maken van de buikholte om te kijken of er een beklemming zit in de darmen. De doctoren denken dat Poulien is uitgedroogd en ze krijgt vocht via een infuus en daarnaast alleen vloeibaar voedsel. De verstopping is waarschijnlijk een gevolg van uitdroging en veroorzaakt door de plasmedicatie. Rond 16:00 uur komt onze eigen oncoloog langs en Poulien zit op dat moment net op het toilet. Aan mij legt hij uit dat ze een scan willen maken van het hoofd omdat Poulien regelmatig flitsen voor haar ogen ziet. Als de uitzaaiingen in de schedel stabiel zijn gebleven ten opzichte van eerdere scans dan wil hij starten met een andere chemo. De bloedwaardes laten namelijk zien dat de lever het zwaar heeft en de hormoontherapie waarmee Poulien net mee is gestart heeft te veel tijd nodig om effectief te zijn.
Op dat moment komt Poulien van het toilet en de oncoloog vraagt haar een aantal dingen waar ze een wat verward antwoord op geeft. Aan de reactie van de oncoloog was te merken dat hij schrok en dit vertelde hij ook aan ons. Hij gaf aan dat hij erg twijfelde of starten met een nieuwe chemo nog wel verantwoord was. Letterlijk zei hij: "Ik weet niet of het lichaam het nog aan kan." Poulien haar reactie was heel kenmerkend voor haar: "Het is goed zo, ik mag naar Jezus. Het is goed en ook niet goed. Maar toch is het goed." Ik stond als aan de grond genageld en mijn eerste gedachte was: "Overleggen we dat niet eerst even?" Poulien voelde aan haar lichaam dat ze klaar was hier op aarde. Ze verlangde er naar om bij Jezus te zijn, geen pijn meer te hebben. Maar tegelijk vond ze het ook vreselijk moeilijk om ons los te moeten laten. Op de vraag hoeveel tijd de oncoloog dacht dat wij nog hadden gaf hij aan "uren of dagen". We hebben samen verschrikkelijk gehuild en daarna heeft ze haar beste vriendin gebeld. Ze zei: "ik ga sterven, ik mag naar Jezus." Vervolgens hebben we onze kinderen en ouders gebeld. Poulien kreeg morfine tegen de pijn en gaf aan geen energie meer te hebben om naar huis te worden gebracht. Ze wilde graag thuis sterven maar daar had ze de kracht niet meer voor. Wat we ons toen niet realiseerden is dat we 12 uur later niet meer zouden kunnen communiceren met elkaar. Uiteindelijk is Poulien woensdagmorgen om 8:28 uur door haar Hemelse Vader naar Huis gehaald.
Ze zag heel erg op tegen het laatste stukje, de aftakeling, deze is haar bespaard gebleven. Ik ben dankbaar dat Poulien mijn lieve vrouw en maatje was. Wat heb ik het enorm getroffen met haar en wat zal ik haar vreselijk missen. Door haar ben ik geworden wie ik nu ben, ze haalde het beste in mij en heel veel andere mensen naar boven, zonder daarbij zelf op de voorgrond te treden.
Samen met mijn kinderen hebben we de begrafenis en de dankdienst voorbereid, heel onwerkelijk allemaal. Maar ook wel heel mooi om dit als gezin, ondersteund door naaste familie, te mogen doen.
We hebben ook ontdekt dat Poulien met veel meer mensen contact had dan dat wij door hadden. Door haar ziekte kon ze voor haar gevoel niet zo veel meer, het tegendeel blijkt waar te zijn. Ze gebruikte haar tijd door met heel veel mensen contact te hebben, ongeacht wie het was. Ongetwijfeld zijn wij mensen vergeten een rouwkaart te sturen. Mensen waar Poulien veel contact mee had maar waar wij dat niet van wisten. Hierbij willen we je alsnog uitnodigen om de dankdienst online te volgen op dinsdag 16 februari om 13:30 uur: http://bit.ly/Poulien
Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van Poulien haar blog, het medeleven heeft haar gesterkt.
Bas
