Nieuwe coupe

Langzaam begint mijn haar weer te groeien. Het is nog heel kort, en heerlijk zacht. Máár het begin is er. Per week zien we het langer worden.
En dan komt dat ene moment. Durf ik zonder pruik. Thuis heb ik de pruik eigenlijk nooit meer op. Als er mensen komen zet ik voor hen ook niks meer op m'n hoofd. Nu nog die laatste stap, zonder pruik naar buiten.

Durf ik het?

Gisteravond was er een fotoshoot met koor voor onze nieuwe cd. Mijn zoon Boaz vond m'n haar nog wel heel erg kort. Hij zou 't nog niet doen. Bas vond het wel kunnen maar...... kies waar je jezelf goed bij voelt. Angst.... dus toch met pruik op het huis uit gegaan.

Naar koor toe rij ik altijd met twee lieve koorvriendinnen. Wat vinden jullie vroeg ik heb terwijl ik in de auto mijn pruik af deed. Zo ben je veel meer jezelf, met pruik sta je dan altijd zo op die foto, het kan prima.

Héél spannend maar ik heb het gedaan. Mijn pruik is in de auto blijven liggen. Ik sta met m'n korte koppie haar op de foto.

Ik ga mijn mooie nep-haren voor de laatste keer wassen en dan verdwijnt de pruik in een doos. Wat heb ik er veel plezier van gehad.  Wat ben ik blij met deze fantastische oplossing. Maar nu is het tijd voor een nieuwe fase.

Een nieuw begin. Misschien wel tekenend voor hoe het nu gaat. Steeds kleine positieve stapjes voorwaarde zetten. Steeds dilemma's te overwinnen. En langzaam, heel langzaam kleine stapjes voorwaards zetten.