Het koor waarvan ik lid ben, gaat eens per 2 à 3 jaar een weekend samen weg. Voordat ik ziek werd, had ik me al aangemeld. Maar zou het nu verstandig zijn? Met 60 man in een kampeerboerderij, zaterdag en zondag een vol programma. Ik heb besloten wèl mee te gaan. Is het tè veel dan kan Bas me altijd nog ophalen.
Tuitende oren
Vrijdagmiddag zijn we met z'n drietjes naar Groesbeek gereden. Wat is de omgeving daar prachtig. Die mooie ervaring is en elk geval al binnen. De accommodatie lijkt wel een oud bruin café. Super gezellig maar laag en gehorig. Gelukkig hebben wij een slaapkamer boven en verderop in de gang, het geluid van beneden hoor je daar niet.Vrijdagavond lijkt het wel een kippenhok. Overal geluid, geen moment stil. Maar wat hebben we een lol met de karaoke. M'n oren tuiten als ik in bed lig. En twee kamergenoten die in hun slaap druk zijn met bomen omzagen, komt er bar weinig van slapen terecht.
Een slecht begin van de zaterdag. Gelukkig kan ik tijdens het ochtendprogramma wegglippen en een uurtje gaan liggen. Na de lunch gaan we in groepjes verschillende activiteiten doen. Ik ga mee met de wijnproeverij en rondleiding door een wijngaard. Niet dat ik zo graag wijn wil proeven, daar ben ik met m'n lever wel voorzichtig mee 😊.
Het is maar 2 km lopen. Dat kan ik best. Ik ben alleen vergeten dat Groesbeek heuvelig is en deze afstand veel langer voelt, oeps. De rondleiding is super, de wijn valt wat tegen maar de groep is gezellig.
Ik ben blij als we weer in de accommodatie zijn en ik nog 2 uur heb voor het eten. Tijd om weer in bed te kruipen. En daardoor hou ik het 's avonds wel tot half 12 vol. Niet gek. We spelen gezellig bingo en ontdekken wie op welke jeugdfoto staat.
Zondag regent het. Jammer, want we gaan naar de Heilige Landstichting. Een soort openlucht museum waar we ook gaan optreden. We zingen binnen en lunchen daarna in de herberg. Nà de lunch gaan we nog een keer zingen maar ik ga met 2 anderen terug. Tijd om weer onder de wol te kruipen. Na een heerlijke warme maaltijd rijden we richting huis. Het merendeel blijft tot maandag. Ik ben blij dat ik zondagavond mee terug kan rijden.
Kaarsje uitgeblazen
Als ik thuis ben lijkt het wel of iemand de kaars van wilskracht uitblaast. Het is nu écht op. Ik ben bek en bek-af. Best bijzonder hoe dat kennelijk in je hoofd kan werken. Ik wílde dit weekend mee en zoveel mogelijk meemaken. En met de nodige rustmomenten is het ook gelukt. Wat heb ik er van genoten, nog wel het belangrijkste. Maar als ik dan in m'n eigen vertrouwde omgeving ben, is het op.Vandaag lig ik op de bank en in bed. De tank is nog lang niet vol, dat kost me wel een paar dagen. Maar tof dat ik die keuzes kan maken en de consequenties daarbij voor lief neem. Zo merk ik toch langzaam dat er echt vooruitgang inzit. Lekker. Dit was genieten, maar niet met mate.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten