Een bioptie uit de lever

Wat een rollercoaster. Het nieuws heeft niet alleen ons, ons gezin, familie en vrienden geschokt. Er zijn heel veel mensen om ons heen voor wie dit onbegrijpelijk is. Wat voelen we ons gezegend met zoveel mensen die met ons meeleven. Mensen vanuit Maleisië tot in de VS die voor ons bidden. We merken het ook en voelen ons gedragen.

Huilen

De eerste vrijdag zijn er de hele dag door mensen die even langs komen. Gewoon om een knuffel te geven, een bloemetje af te geven, stil met ons te zijn. Wat fijn, zoveel meeleven. En wat is het fijn dat mijn zussen zaterdags langs komen. Even bij elkaar zijn, samen huilen, elkaar een knuffel geven. Zo waardevol deze familiebanden.
Zondags gaan we in Zwolle naar de kerk. Daar zingen Psalmen voor Nu 16. We zitten met z'n 3en te janken. Wat kan muziek je raken. 's Middags wordt er in onze eigen gemeente voor ons gebeden. We zijn zo blij met zoveel mensen die naar ons omkijken en voor ons bidden.

Voor ons zelf lijkt het een droom waaruit we nog wakker moeten worden. Een hele nare droom.

Donderdag 14 maart mogen we weer naar Sneek. Dit keer voor een punctie vanuit de lever. Ik zie er behoorlijk tegen op. Ben best bang dat het ontzettend pijn zal doen. Om 10 uur moeten we ons melden en worden persoonlijk naar de afdeling gebracht, Super service van het ziekenhuis.
Omdat er bij een punctie kans bestaat op een bloeding, moet er een infuusnaald gezet worden. Meestal is 3 keer scheepsrecht. Nou bij mij niet. Pas na 6 keer :-( prikken zit de naald er goed in en kan ik naar de echokamer worden gereden.

Dat kan er ook wel bij

De echoscopist bekijkt de lever. "Heb je wel eens last gehad van galstenen?, vraagt ze. Nou 1 keer en dat was erg vervelend. "Je hebt er behoorlijk wat zitten." Ja hoor, dat kan er ook nog wel bij.
De radioloog noemt de galstenen ook, als hij even later de lever bekijkt.

Een plek aan de rechter zij wordt verdoofd. Vervelend, branderig gevoel. Zodra de verdoving goed werkt, wordt de punctie gedaan. Met een holle naald gaan ze door de huidlagen heen terwijl ze met de echo meekijken waar ze precies zitten. Als de naald op de juiste plek is, moet ik mijn adem even inhouden en klinkt een zacht klikje alsof er een pistooltje wordt afgeschoten. Dat was het eerste hapje. Het 2e hapje gaat iets minder prettig doordat de naald langs mijn ribben gaat.
Maar pijn doet het gelukkig helemaal niet. De verdoving doet zijn werk goed.

Ik mag weer terug naar de afdeling en moet nog 3 uur op mijn rechterzij blijven liggen om bloedingen te voorkomen. Gelukkig hebben we de tablet meegenomen met Netflix. Maar de film die we kijken is niet zo veel aan. Mn zwager belt en heeft een tip voor een indrukwekkende film met een waargebeurd verhaal, Changeling. Deze film is inderdaad veel beter.

Prinsessenballon

Dochterlief komt met haar man vanuit Zwolle om even te kijken hoe het gaat. We komen de tijd wel door met z'n allen. En als we voor de grap zeggen dat we toch wel verwacht hadden dat ze een ballon hadden meegenomen. Zo een van een prinses, dan kopen ze die voor me net voor ze weg gaan.

Na een lange dag ziekenhuis mogen wij ook weer naar huis toe. Het is me alles mee gevallen. Nu nog een week wachten op de uitslag.