De afgelopen maanden ben ik vooral bezig geweest met het nu, leven bij de dag. Nu het einde van de chemo in zicht is, merk ik dat ik weer verder vooruit wil kijken. Dat roept best veel vragen en daarmee onzekerheid op. Vragen als; zal ik m'n werk weer kunnen oppakken en wanneer maar ook veel vragen over de behandelingen die gaan volgen.
Ik merk dat me dat best onzeker maakt en soms aanvliegt. Ik weet dat ik niet meer beter wordt maar hoe lang gaat dit proces duren, hoe gaat het ziekteproces lopen?
Gisteravond voelde ik veel angst en onzekerheid. Gelukkig kan ik dat delen met Bas. Ik baal er zo van dat mijn leefwereld nu zo klein is, er zo weinig energie is. En tuurlijk weet ik dat dit straks weer beter zal gaan en ik weer kan gaan opbouwen, maar hoever? Wat wel en wat niet? De dood die gaat komen, wanneer en hoe? Nuttig willen zijn voor anderen, van waarde zijn.
Het lucht op om die vragen te delen en er samen over te praten en samen te bidden. Zijn de vragen dan beantwoord en opgelost? Nee, maar praten helpt me om niet te ver vooruit te kijken en te genieten van de dag van vandaag. En het is goed om ook van Bas te horen hoe hij hier in staat en wat er bij hem leeft.
Vanmorgen las ik een blog van 'Zij lacht' met als titel "Doodgewoon, hoort de dood voor jou bij het leven". Dit sluit zó mooi aan bij ons gesprek van gisteravond. Gelukkig mogen we weten dat de dood geen einde is. Mijn geloof in Jezus reikt verder dan de dood.
Sterkte Poulien, zeker met zoveel vragen en onzekerheden. Wat fijn om daar in ieder geval al met Bas over te kunnen praten! Tot heel snel, HG
BeantwoordenVerwijderen